مکتب عشق

شهید بهروز مرادی، سال ۱۳۳۵ در خانواده ای متوسط و مذهبی در خرمشهر به دنیا آمد. او دوران تحصیلات تا سطح دیپلم را با موفقیت تمام در خرمشهر به پایان رساند و بعد از آن برای تحصیلات عالی راهی اصفهان شد. او در اصفهان موفق به اخذ لیسانس در رشته هنرهای زیبا شد. بهروز همزمان با تحصیل در اصفهان به کار مقدس معلمی اشتغال داشت. با شروع جنگ تحمیلی به جبهه رفت تا به دفاع از ایران اسلامی بپردازد. علاوه بر بهروز پدر و برادر دیگر او نیز در جبهه حضور داشتند. بهروز به شهر قهرمان پرور خرمشهر رفت، جایی که بیشترین درگیری ها در آنجا بود. پدر مبارز بهروز در این ایام در اثر اصابت ترکش به افتخار شهادت نائل شد. بهروز در ۴۵ روز آغاز جنگ رشادت های فراوانی از خود بر جای گذاشت. او از آخرین نفراتی بود که پس از سقوط کامل خرمشهر در روز سیاه چهارم آبان سال ۳۵۹ ، با استفاده از تیوپ ماشین از رود کارون گذشت تا در آن سوی رود به نبرد خود ادامه دهد. در عملیات ثامن الائمه برادرش بهزاد به شهادت رسید. سال ۱۳۶۷ فرا می رسد، بهروز دوباره عازم میادین نبرد می شود. او در جبهه شلمچه با یک قبضه آرپی جی ۷به همراه دیگر همرزمانش به شکار تانک های دشمن می رود و در چهارم خرداد سال ۱۳۶۷ پس از انهدام هشت تانک دشمن در حالی که در اثر شلیک زیاد موشک انداز آر پی جی ۷، خون از گوش هایش سرازیر بود، هدف تیر دشمن قرار می گیرد و به شهادت می رسد. شهید درباره خرمشهر چنین می نویسد: اگر ما عرضه این را نداشته باشیم که یک شهر را آزاد کنیم، شهری که خانه و زندگی ما در آن است و سال ها در آن جا رشد کرده و بزرگ شده ایم و مردم با هم پیوندها داشته و زندگی ها کرده اند، مطمئناً نمی توانیم را آزاد کنیم. هدف اصلی ما مکتب عشق...

خیلی از بدخلقی ها و ناراحتی های روحی آدم ها مال این است که عاشق نیستند. عشق آرامش می دهد و انسان را مهربان می کند...آدم عاشق اگر محبتش واقعاً عمیق باشد، احساس می کند به همه چیز رسیده است و به جای پرداختن به عیوب دیگران به حسن معشوق خود می پردازد و غرق لذت از محبوب می شود. آدم عاشق دل سیر است. هر غروب پایان یک روز از عمر ماست. ما چگونه با تمام شدن یک روز از عمرمان برخورد می کنیم؟ امیرالمؤمنین(ع) گریه بر زمان از دست رفته را علامت کرامت و بزرگواری یک انسان می داند. اگر لحظه ای برای ختم یک روز از عمرمان مراسم سوگواری بگیریم، فردای بهتری خواهیم داشت. علیرضا پناهیان مکتب عشق...